Prorok Lot (pokój z nim) i jego rodzina mieszkali pomiędzy bardzo złymi i nieposłusznymi ludźmi. Ludzie ci robili wiele rzeczy, których Allah zabronił. Dlatego Allah nakazał Lotowi (pzn), aby im powiedział: “Musicie przestać czynić zło i uwierzyć w Allaha. Allah wysłał mnie, abym was ostrzegł przed okropną karą, która na was spadnie, jeśli nie będziecie Go słuchać.”
Ale ludzie nie chcieli słuchać Lota (pzn). Śmiali się nawet z niego, bo nie przyłączał się do nich i nie czynił zła.
Pewnego dnia do Lota (pzn) przybyli goście. Źli ludzie chcieli schwytać jego gości i skrzywdzić ich. Lot (pzn) bardzo się bał, że nie będzie ich w stanie obronić. Ale ku jego zdziwieniu i uldze, goście powiedzieli: „Nie musisz się bać. Ci źli ludzie nie mogą nas skrzywdzić, gdyż jesteśmy posłańcami Allaha. Przybywamy od Allaha, aby powiedzieć ci, że masz wziąć swoją rodzinę i nocą opuścić to miasto. Nikt nie powinien się odwracać ani zostawać z tyłu. Tylko ci, którzy pójdą bez spoglądania do tyłu będą ocaleni.”
Lot (pzn) od razu wiedział, że goście naprawdę byli aniołami Allaha. Przybyli, aby on i jego rodzina mogli uciec i byli bezpieczni, gdyż Allah miał zamiar ukarać złych ludzi z tego miasta. Lot (pzn) i jego rodzina wierzyli jednak w Allaha i modlili się do Niego. Dlatego mieli być ocaleni.
W końcu Lot (pzn) i jego rodzina byli gotowi i nocą, kiedy było ciemno, opuścili swoje domy, tak że ludzie nie mogli ich zobaczyć. Ale kiedy odchodzili, żona Lota (pzn) odwróciła się i została w tyle. Odmówiła wiary w Allaha i także stała się nieposłuszna. Dlatego nie została ocalona od kary i śmierci, gdy Allah zesłał deszcz ognia i kamieni. Wszystkie domy w mieście zostały zniszczone, a nieposłuszni ludzie zginęli od ognia i kamieni.
Tylko Lot (pzn) i reszta jego rodziny zostali uratowani i chwalili Allaha, oraz dziękowali Mu za to, że ich ocalił.
Abraham (pokój z nim) był wielkim prorokiem. Kiedy był młody, żył między ludźmi, którzy odmawiali czczenia Allaha. Zamiast tego modlili się do innych rzeczy, między innymi do bożków, które sami sobie zrobili. Pewnego razu Abraham (pzn) powiedział do swojego ojca: „Czy bierzesz te bożki za bogów? Jeśli tak, to ty i twoi ludzie źle robicie.”
Abraham (pzn) wiedział, że nie jest właściwe czcić bożki, bo było to sprzeczne z wolą Allaha. Allah nauczył Abrahama także wielu innych rzeczy. Pewnego wieczoru na przykład, Abraham zobaczył na niebie świecącą gwiazdę i powiedział: „To jest mój Bóg!” Ale gdy gwiazda zniknęła, stało się dla Abrahama jasne, że ta gwiazda nie była Bogiem.
Innym razem Abraham (pzn) zobaczył świecący jasno księżyc na nocnym niebie i znów powiedział: „To jest mój Bóg!” Ale kiedy księżyc zniknął, Abraham (pzn) zdał sobie sprawę, że księżyc nie był Bogiem.
W końcu zobaczył on jasne słońce wschodzące o świcie i powiedział: „To musi być mój Bóg, ponieważ jest to największa rzecz na niebie.” Ale kiedy nadszedł zmrok, Abraham (pzn) znów zdał sobie sprawę, że to nie był Bóg. Tylko Allah był Bogiem. Abraham (pzn) powiedział wtedy: „O moi ludzie, jestem wolny od waszej winy, że czcicie inne bożki poza Allahem. Stanowczo i prawdziwie zwracam się ku Temu, który stworzył niebo i ziemię i nigdy nie będę czcić żadnych bożków, tylko Allaha”.
Abraham (pzn) poszedł między ludzi i powiedział im, że muszą oni czcić jedynie Allaha, gdyż to Allah stworzył gwiazdy, słońce i księżyc. Allah stworzył także rośliny i zwierzęta jako pożywienie. Słońce, księżyc i gwiazdy nie mogą dać nam jedzenia. Allah stworzył ziemię, abyśmy mogli na niej żyć. Dlatego ludzie powinni odwrócić się od fałszywych bożków i czcić jedynie Allaha, oraz zawsze czynić dobro.
Abraham (pzn) powiedział to wszystko także do swojego ojca i swojego ludu: „Czym są te wizerunki, którym się poświęcacie?” Oni odpowiedzieli: „Nasi ojcowie je czcili.” Wtedy Abraham (pzn) odrzekł: „Wy i wasi ojcowie jesteście w błędzie.” Potem pouczył ich, że powinni czcić tylko Allaha, który wszystko stworzył.
Abraham (pzn) miał także plan, by zająć się ich bożkami. Kiedy ludzie odeszli, Abraham (pzn) zniszczył wszystkie ich bożki i wizerunki. Zostawił największego z bożków nietkniętego. Kiedy ludzie odkryli, że wszystkie ich bożki są roztrzaskane w kawałki, bardzo się zezłościli. Krzyczeli: „Kto to zrobił naszym bogom?” Wtedy niektórzy z nich przypomnieli sobie, że słyszeli jak Abraham (pzn) mówił źle o ich bożkach. Przyprowadzili więc Abrahama (pzn) i spytali go: „Czy to ty zrobiłeś to naszym bogom Abrahamie?” On odpowiedział: „Nie, to ten największy z nich to zrobił. Czemu ich nie zapytacie, jeśli potrafią oni mówić?”
Na to ludzie czczący bożki zawstydzili się. „Wiesz dobrze, że one nie potrafią mówić” – odpowiedzieli Abrahamowi (pzn), a on spytał „Czy zatem czcicie rzeczy, które ani nie potrafią przynieść wam dobra, ani was skrzywdzić?”
Ludzie zezłościli się jeszcze bardziej. W odpowiedzi wrzucili Abrahama (pzn) do ognia. Abraham (pzn) mógł się okropnie poparzyć, a nawet zginąć. Ale Allah mu pomógł. Sprawił, że ogień stał się zimny, tak że Abraham (pzn) wcale się nie poparzył.
Później Abraham (pzn) porzucił tych ludzi i udał się do innego kraju. Kiedy był już starym człowiekiem, urodzili mu się dwaj synowie: Izmael (pokój z nim) i Izaak (pokój z nim). Obaj byli ludźmi dobrymi i sprawiedliwymi i obaj byli prorokami Allaha. Syn Izaaka (pzn) – Jakub, także był prorokiem. Możecie więc zobaczyć, że Abraham (pzn) i jego dzieci otrzymali ogromne błogosławieństwo od Allaha.
Ale najpierw Abraham (pzn) musiał przejść trudny test. We śnie zobaczył, jak zabija ukochanego syna i zrozumiał, że jest to sen od Allaha, który tego właśnie od niego oczekuje. Bardzo się zasmucił, ale wiedział, że musi wypełnić wolę swego Pana. Najpierw jednak spytał swojego syna, czy się zgodzi. Syn był dobry i pobożny, pocieszył ojca: „Drogi ojcze” – powiedział cicho – „Jeśli Allah ci to rozkazał, to musisz Go posłuchać i mnie poświęcić. Nie bój się. Z pomocą Allaha będę dzielny.”
Tak więc pełny smutku Abraham (pzn) przygotował się do zabicia swojego syna. Ale zanim to zrobił, usłyszał głos: „Pokazałeś swoje dobre intencje, to wystarczy. Już wypełniłeś wolę Allaha.”
W taki sposób syn Abrahama (pzn) został ocalony, a Abraham (pzn) zrozumiał, że Allah go wypróbował. Oczywiście Abraham (pzn) bardzo się cieszył, że nie musiał zabijać swojego syna. Obaj podziękowali Allahowi i w zamian za to poświęcili zwierzę, tak jak rozkazał Allah.
Na pamiątkę tego wydarzenia, my muzułmanie co roku obchodzimy święto i tak jak Abraham (pzn) i jego syn, poświęcamy zwierzątko. To przypomina nam, że Allah wypróbował Abrahama (pzn) aby zobaczyć, czy Go posłucha. Prorok Abraham (pzn) przeszedł ten test pomyślnie i aby to upamiętnić, świętujemy to. I tak, jak Prorok Abraham (pzn), dzielimy się mięsem z zabitych zwierząt z ludźmi biednymi i naszymi przyjaciółmi. Przy tej okazji dziękujemy także Allahowi za wszystko, co nam dał, oraz za lekcję, jaką nam dał poprzez syna Abrahama (pzn).
Później Abraham (pzn) i jego syn Izmael (pzn) zbudowali Kabę w Mekce, a następnie pomodlili się: „O Allahu, przyjmij ten dom dla Swojej chwały i pomóż nam, oraz ludziom, którzy do nas przybywają, być dobrymi muzułmanami.
Allah wysłuchał tych modlitw i pobłogosławił Kabę i miasto Mekka. Do dzisiaj muzułmanie z całego świata przybywają do Kaby w czasie pielgrzymki. Przychodzą pieszo, przyjeżdżają na wielbłądach, autami i samolotami. Kaba jest najstarszym domem modlitewnym Allaha na ziemi. To w Kabie wszyscy muzułmanie czczą razem Allaha, tak ci, którzy żyli wcześniej, ci, którzy żyją teraz, jak i ci, którzy będą żyć w przyszłości.
Lud Tamud, wśród którego żył Salih (pokój z nim), posiadał piękne ogrody. Były tam strumyki, palmy daktylowe i drzewa pełne owoców. Domy tych ludzi były wykute w skałach i górach.
Salih (pzn) prosił swój lud: „Czcijcie tylko Allaha. Nie ma innego bóstwa poza Allahem, więc powinniście czynić dobro. Daję wam dobrą radę: Powinniście wierzyć w to, co mówię, gdyż Allah uczynił mnie Swoim prorokiem.
Ale tylko ci z ludu Tamud, którzy nie byli bogaci ani nie wierzono im zbytnio, zrobili jak mówił Prorok Salih (pzn). Ludzie bogaci i wypływowi powiedzieli mu: „Nie wierzymy w to, co mówisz i nie posłuchamy twojej rady. Jesteś tylko człowiekiem, jak każdy z nas. Jeśli mówisz prawdę, to pokaż nam znak.”
Salih (pzn) przyniósł wielbłądzicę i powiedział: „Ta wielbłądzica będzie dla was znakiem od Allaha. Niech pasie się na łące Allaha i niech pije, kiedy jest spragniona. Pomyślcie o dobroci Allaha, który ją wam dał. Nie powinniście źle czynić ani sprawiać problemów na tej ziemi. Jeśli to zrobicie, spadnie na was sroga kara.”
Pomimo pouczeń Saliha (pzn), dumny i silny lud Tamud wciąż odmawiał słuchania go. Zamiast pozwolić wielbłądzicy paść się spokojnie na łące, zrobili okrutną rzecz – podcięli jej ścięgna w nogach. W ten sposób jasno sprzeciwili się rozkazowi Allaha.
Potem wezwali Saliha (pzn) i powiedzieli: „Teraz sprowadź na nas karę, przed którą nas ostrzegałeś, albo nie uwierzymy, że jesteś Prorokiem Allaha.
Obietnica Saliha (pzn) o nieszczęściu stała się prawdą. Po trzech dniach przyszło straszne trzęsienie ziemi i wszyscy złoczyńcy zginęli. Taka była ich kara za to, że nie słuchali Allaha.
Wiele lat temu żyli pewni bardzo pracowici ludzie. Był to lud Ad. Budowali oni duże i piękne domy. Na każdej górze wznosili wieżę i byli bardzo dumni ze swoich pięknych budowli.
Wśród ludu Ad żył mężczyzna o imieniu Hud (pokój z nim), który został wybrany przez Allaha na Jego proroka. Powiedział on do swoich ludzi:„Allah wysłał mnie do was. Nauczył was wszystkiego, co potraficie robić. Dał wam także dzieci i wiele zwierząt. Dlatego powinniście przestać czcić fałszywe bóstwa. Czcijcie tylko Allaha (pokój z nim) i słuchajcie Jego nakazów. Postępujcie dobrze i nie czyńcie zła. Posłuchajcie co wam mówię, bo jeśli tego nie zrobicie, to boję się, że spadnie na was kara”.
Jednak lud Ad lekceważył Huda (pzn). Drwili: „Nie będziemy cię słuchać. porzucimy naszych bożków tylko dlatego, że ty nam tak każesz. Kim jesteś? Jesteś tylko kłamcą. Jeśli nie jesteś kłamcą, to udowodnij to. Powiedz Allahowi, żeby zesłał na nas karę”.
Gdy Hud (pzn) to usłyszał, był bardzo smutny i zawiedziony. Powiedział: „Nie jestem kłamcą. Jestem Prorokiem Allaha. Czy myślicie, że domy jakie zbudowaliście pozostaną na zawsze? Pamiętajcie, że to Allah dał wam wasze majątki. On jest moim Panem i waszym Panem i tylko Jemu ufam. Już wcześniej was ostrzegałem - jeśli nie posłuchacie Allaha, wybierze On innych ludzi na wasze miejsce. Allah wie i słyszy wszystko”. Jednak chociaż Hud (pzn) ich ostrzegał, lud Ad nadal czcił swoje fałszywe bożki. Hud był bardzo zawiedziony. Zwołał swoich wiernych towarzyszy i razem opuścili lud Ad. W ten sposób, jak wkrótce zobaczycie, Allah chronił i ocalał tych, którzy w niego wierzyli.
Wkrótce potem na niebie ponad ludem Ad pojawiła się ogromna czarna chmura. Kiedy niewierni z tego ludu ją zobaczyli, powiedzieli: „Ta chmura na pewno przyniesie nam orzeźwiający deszcz”.
Jednak bardzo się mylili. Chmura przyniosła straszny wicher, który ich wszystkich zabił. Wiatr ten zmiótł wszystko, co napotkał na drodze. Nie pozostało nic, z wyjątkiem wielkich kamieni, które były pozostałościami domów i wież. Dlatego nie pomoże budowanie czy robienie wielu rzeczy. Jeśli ktoś nie słucha Allaha, z pewnością nadejdzie kara i wszystko, co ten ktoś wybudował zamieni się w ruinę.
Noe (pokój z nim) był prorokiem żyjącym wiele lat po Adamie (pzn). Ludzie, wśród których żył Noe (pzn), nie chcieli go słuchać. Kiedy mówił, że powinni czcić tylko Allaha i robić dobre rzeczy, oni nie zwracali na to uwagi. Noe (pzn) powiedział im, że zostaną srogo ukarani za ignorowanie jego i przesłania, jakie przyniósł od Allaha. Nawet wtedy ludzie nie uwierzyli w to, co Noe (pzn) im powiedział. Śmiali się z niego i mówili: „Jesteś tylko człowiekiem, tak jak i my. Wierzą ci tylko ludzie biedni i słabi. Jeśli mówisz prawdę, to pokaż nam karę, jaką nam grozisz. Jesteś tylko kłamcą!” Noe (pzn) był smutny i jednocześnie zły, że ludzie nie słuchali jego przesłania. Ale Allah poinformował Noego (pzn), że nie powinien mieć takich uczuć. Była ważniejsza sprawa do wykonania. Noe (pzn) musiał zbudować wielki statek.
Posłuszny nakazowi Allaha, Noe (pzn) rozpoczął budowę arki. Przechodzący ludzie, którzy to widzieli, naśmiewali się z niego i jego statku. Ale Noe (pzn) ostrzegał ich: „Teraz się z nas naśmiewacie, ale wkrótce dowiemy się, kto zasłuży sobie na srogą karę!”
Kiedy arka została ukończona, zaczął padać nieustający deszcz i zaczęło przybywać wody na ziemi. Allah powiedział Noemu (pzn), aby wszedł do arki razem ze swoją rodziną i przyjaciółmi, którzy byli wierzącymi. Noe (pzn) miał wziąć także po jednej parze – samca i samicę – z każdego rodzaju zwierząt, jakie były na ziemi.
Noe (pzn) wykonał ten nakaz, a następnie powiedział: “W imię Allaha ( Bismillah), teraz wypłyniemy, a kiedy nadejdzie czas, powrócimy na ląd”.
Wody wciąż przybywało, aż doliny zostały całkowicie zatopione. Noe (pzn) zobaczył jednego ze swych synów, który nie wszedł na statek i zaniepokojony zawołał do niego: „O mój synu, wejdź z nami na pokład, nie bądź wśród niewiernych”. Jednak jego syn odmówił. Zamiast tego odpowiedział: „Wejdę na wysoką górę. Woda mnie tam nie dosięgnie”.
Noe jeszcze bardziej się zaniepokoił. Z płaczem powiedział do syna: „Tylko ci, którzy słuchają Allaha, mogą znaleźć ochronę”. Jednak wtedy nadeszła wielka fala i zatopiła wielu ludzi. Był wśród nich syn Noego (pzn).
Padało jeszcze przez długi, długi czas. Przybyło tak wiele wody, że pokryła ona wszystkie góry. Ale w końcu przestało padać i poziom wody opadł. Statek Noego (pzn) bezpiecznie osiadł na zboczu góry, a ludzie i zwierzęta wysiadły z niego. Noe (pzn), jego rodzina i znajomi dziękowali Allahowi z całego serca, ponieważ to On ich ocalił.
Adam (pokój z nim) był pierwszym człowiekiem stworzonym przez Allaha. Został on stworzony, by żyć w raju. Jednakże Iblisowi się to nie podobało. Chociaż Iblis stworzony był z ognia, mieszkał razem z aniołami. Myślał on, że jest lepszy od Adama, został więc wrogiem Adama (pzn) i chciał sprawić, by stał się on nieposłuszny Allahowi.
Adam (pzn) i jego żona Ewa żyli w raju, gdzie umieścił ich Allah. Raj to najpiękniejsze miejsce, jakie tylko można sobie wyobrazić. Nie ma tam ani gorąca, ani zimna. Adam (pzn) i jego żona nigdy nie byli głodni czy spragnieni. To także nie podobało się Iblisowi. Przyszedł więc do Adama (pzn) i jego żony i powiedział im, aby zjedli owoc z pewnego drzewa. Adam (pzn) i jego żona dobrze wiedzieli, że Allah polecił im nigdy nawet nie przechodzić obok tego drzewa. Dlatego nie słuchali oni Iblisa, jednak on nie dawał za wygraną. Kusił ich, mówiąc, że jeśli zjedzą owoc z tego drzewa, będą żyć wiecznie i staną się jak aniołowie.
W końcu Adam (pzn) i jego żona ulegli namowom Iblisa. Uwierzyli w to, co im mówił i zjedli owoc z tego drzewa, mimo zakazu Allaha. Ale zaraz bardzo pożałowali, że byli nieposłuszni i posłuchali Iblisa. Byli bardzo smutni i prosili Allaha o przebaczenie. Allah im wybaczył, gdyż jest On przebaczający. Potem Allah powiedział Adamowi (pzn) i jego żonie, że muszą zejść na ziemię i żyć tam przez jakiś czas. Ale obiecał im, że będą mogli wrócić do raju, jeśli oni i ich dzieci będą Mu w przyszłości posłuszne.
Allah powiedział też Adamowi (pzn), że będzie on pierwszym prorokiem Allaha. Do ludzi zostanie wysłanych wielu proroków i jeśli człowiek usłucha ich słów, to po śmierci wejdzie do raju. Jednak jeśli nie posłucha, pójdzie do piekła i zostanie tam ze złym Iblisem.
Tak więc Adam (pzn) i jego żona zostali zesłani na ziemię, gdzie wychowywali swoje dzieci, a potem ich dzieci wychowywały swoje dzieci. W ten sposób następne pokolenia ludzi zamieszkały na ziemi, a Allah wysyłał Swoich proroków do wszystkich z nich. Ci prorocy mówili: Czcijcie tylko Allaha. Allah was stworzył. Allah stworzył dla was rośliny i zwierzęta, abyście mogli je jeść. Bądźcie Mu wdzięczni i czyńcie zawsze dobro.
Właśnie to Adam (pzn), pierwszy prorok Allaha, powiedział swoim dzieciom. Po nim przybyło wielu innych proroków, a Muhammad (pzn) był ostatnim z nich.
